O da uyuyordu sanırım. Günlerden Cuma. Ama öyle.
Kadın konuştu. Çok boş, çok anlamsız. Bu ara ne yaptığını bilmiyor. Bütün çok üzgün insanlar gibi, ilk kendini kaybediyor.
"Salak olmalı. Ya da seni hiç tanımıyor!", diyor. Kendince iyi niyetlerle söylüyor bunu, ama kadın sinirleniyor. Savunmaya geçiyor. Herkes aynı değil ki. Adamın sesi hep güleryüzlü. Niye ki?
Kadın anlatıyor, adam "sarhoşsun" diye gülüyor. Kadın tam sarhoş olmasına kızacakken kapı çalıyor.
5 saniye. Herşeyin toparlanması, herşeyin sıfırlanması için yeterli zaman. Konuşurlardı, ama 5 saniye yetmezdi. Konuşmadılar. Gerek kalmadı.
"Ben hiç salak olmadım, biliyorsun değil mi?" dedi adam sonra. Aralarındaki ilk cümle bu oldu. Kadın gülümsedi. Kadın cümle istemiyor. Konuşuyordu o, zil kesti. Bak ne iyi etti. "Sen gülümsüyorsan, bana tamam" diyor adam. Kadın bu cümleyi bir yere not almak istiyor. Top billmem kaç listesi var. Oraya koyuyor. İçinden "çok film lan" diye geçiriyor. Ama söylemiyor. Ama adam duyuyor. O da gülümsüyor.
Biraz önce, bir mucize oluyor. Kimse artık mucizelere inanmıyor. Kadın hiç! Adam hariç. O, film. Öyleymiş.
Sonra, birer bira açıyorlar. Kadın bunları yazıyor. Adam okumaya çalışmıyor.
5 saniye + 20 dakikada herşey değişiyor. Adam korkuyor: "Artık biraz anlıyorsun değil mi?"
"Anladım ben seni!"
Ama öyle değilmiş hani. Hiç anlamamışsın yani.
Adam, "Salak olmalı. Ya da seni hiç tanımıyor!" dedim ya, aslında of ne biçim korktum, diyor. Bu ara herşey değişiyor. Biri buna sarılıyor. Sarılınca bazen bazı şeyler geçiyor. Sarılmadan sarılmaya fark ediyor muhakkak...
Aralarında konuşup, bir daha hiç bunları konuşmamaya karar veriyorlar. Bak şifreleri 5 saniyede çözdü hayat. Gerisi rahat.
- Ne hakkında yazıyorsun sen?
- İyi ki varmışsın artık, onun hakkında.
- Nihayet başardım galiba?
- Öyle deme ama :)
Hayat bu ara pek "biri bana naaaaapıosun desin!" kıvamında. Kendisi nerelere sürüklerse, oralara.
Bu sefer haklı galiba... :)
