Sleeping Dogs Lie

Sleeping Dogs Lie (Seks İtirafları), afişinden müziğine romantik komedi imajına yaslanan, ancak ilişkileri masaya yatırma edası dışında, romantizmin, hele hele komedinin yakınından bile geçemeyen bir film. Seyir keyfi olarak gitgide sıkıcı ve klişe hale gelen, senaristik açıdan çıkış noktasından sonra ne yapacağını şaşırdığını izleyicisine fazlasıyla geçiren bu film, izlemeye çok değmemekle beraber, sırf giriş sekansından ötürü üzerinde bir kaç satır konuşulmayı kesinlikle hak ediyor.

Öncelikle, filmin teması hiç enteresan değil: ilişkilerdeki dürüstlük. Son derece fiks olarak, taze nişanlanmış bir çiftin, ‘senin hakkında bilmediğim hiç bir şey kalmasın’ telaşına düşmeleri sonucu sırların ortaya dökülmesi ve bunun ilişkiye etkileri hikaye ediliyor. Orda burada filmin konusunun bu olduğunu okumuşsanız ve ‘e hadi bir izleyeyim bari’ demişseniz, film ilk sahnede sizi de çok şaşırtacak: Lafı hiç dolandırmadan, karakterleri bile tanıtmadan, söz konusu sıra dışı sırrı elini korkak alıştırmadan yüzümüze vuruyor: Amy, köpeğine oral seks yapmış.

Film böyle büyük başlayınca, insanın hayal gücü komedinin nerelere varacağının hesaplarına düşüp, ‘çok da zıvanadan çıkmasa bari’ içgüdüsüyle izlemeye devam ediyor. Ama film bu kez de ters köşeye yatırıp, aile, af, gençlik gibi kavramları sorgulayan; ölümden-hapisten bile nasibini alan bir dram filmine dönüşüyor. Gülmüyorsunuz, gülümsemiyorsunuz; Amy’nin ikinci ilişkisinden itibaren artık merak bile etmiyorsunuz; Bob Goldthwait’in senaryoyu 3 günde yazmış olduğuna ilişkin rivayete inanıyorsunuz. Film aynı zamanda kendisinin 2. yönetmenlik deneyimi ve ne yazık ki bu yönden de fazlasıyla zayıf.

87 gereksiz dakika sonra, film oldu bittiye geliyor ve havada olduğu kadar didaktik bir mesajla kendi kendini imha ediyor. Oysa her şey ne güzel başlamıştı, tam ilginç bir şeyler ya da en azından bünyeyi dinlendirecek vasat bir romantik komedi izleyeceğiz sanmıştık. Let sleeping dogs lie diye bir kelime oyunu da biz yapıp vakitlice noktalayalım bu yazıyı.