Henüz başlamış bir cümleyi, önemliymiş gibi yapan bir yerinde kesip, gitmek istiyorum. Yine.
Hangisi olduğunu bilmediğim bir filmden aklımda hayal mayal kalan bir sahne: Bir kadınla bir adam, 2 yıl kadar önce, ilk kez birlikte sinemaya gideceklermiş. Ama adam son anda kadını ekmiş. Böylece ilişkileri başlamadan bitmiş. 2 yıl sonra, elinde o filmle çıkageliyor. Özür diliyor, bir sürü muhabbet, falan filan. Kadın "bu ne?" diyor, adam "zaman makinesi".
Bugün, herşeyin bir zaman makinesi olmalı.
Yeni yaptığım her şey hatalı.
Boşvermemek istiyorum ama boşvermeme çok az kaldı.
