Bu ara en yakınımdaki insanların hayatında büyük büyük şeyler oluyor. Aniden. Ben ev arıyorum tabi, tek gündem o, fark edemiyorum hiçbir şeyi.
Bugün, komple sarışın evle 2. görüşmeye gittik. Teklifimizi verdik. Yarın Kıbrıs'tan olumlu bir telefon gelecek önce, Cumartesi de ev sahibemiz ve sözleşme.
Doğru evin Suadiye'de çıkmasını beklemiyorduk işte... Biraz ondan, biraz bundan sebeplerle, bugün de iki yeni ev gördük öylesine. Bir tanesine, kendisi tadilat ister durumda ve hedef lokasyonun bayağı yukarısında olmasına rağmen, çok kanım ısındı. Balkonu ağaçlarla örtülüydü, 2. kattaydı, kahvaltıydı, biraydı, rakıydı. Balkon çok önemliydi benim için. Sarışın evde yok. Var da, öyle değil, olacak gibi değil. Canımı sıkıyormuş. Canım öyle bi "burada çok mutlu olurum lan" istiyormuş.
Sonra talihsiz bir şey oldu...
Tanıdığım tek düzgün emlakçıyı arayıp, "hala bulamadım, Caddebostanlarda yeni bir ev var mı" dedim. Laf arasında, soruyorum ama sormuyormuşum gibi, "Ogün Sokak'taki ev tutulmuştur tabi" diye ekledim. Eski sevgilim hakkında ortak arkadaşlarımızın ağzından laf almaya çalışan biriydim.
Tutulmamış.
İnsan "kader"lere fln inanmak isteyen bir tür ya, hemen kafadan senaryolar dönüyor. Tam tutacakken komple sarışın evi, Cuma filan dolaylarında hatta, yine bi kaporaları yakıp, orayı tutuyorum. O bi Bodrum koltukta rakı içerken, kafam bayağı güzel, "olm o kadar belliydi ki burayı tutacağım" diyorum, meant to be diyorum, 1 saat öncesinden aşk filan diyorum. Gece de güzel ama, orada en çok kahvaltı etmeyi seviyorum.
Halbuki düşünüyorum; şu an önüme her iki evi de koysalar ve hangisi deseler aslında tereddüt ederdim. Aklı başında olan herkes de sarışın evi seçerdi. Gel gör ki benim içimde bi "ben böyleyim" hissi. Hayatımın hikayesi!
İskele sokak 10'lu ve 20'li yaşlarımda evim gibiydi. Sol tarafım da 30 dedik mi evim İskele Sokak'ta olsun isterdi, bayağı istemişti.
Ama yeni bir sokağa ihtiyacım var belki. "Plaj Yolu Sokak"mış ismi.
