1, dostluklarımız. Bak bundan seneler önce, küçücük aklımızla, birilerini çok sevmişiz, en yakın arkadaşlarımız seçmişiz. Daha velediz, nasıl bu kadar doğru bilmişiz? 30 olmamış adamların 15 yıllık dostu olur mu? Hadi kağıt üzerinde oldu da; iyi günde kötü günde yanında, filmin tüm önemli sahnelerinde tam orada olur mu? Birbirinden iyi, birbirinden neşeli, birbirinden kaliteli, birbirinden yetenekli adamlar. Bir aradalar! En kötü ihtamalle, her gün çalan bir telefon uzaklığındalar. Kalabalığız. Daha şanslı olamazmışız. En zoru başarmışız.
Bir sonraki paragrafta, herşeyin başı sağlık. Şu yaşımızda, çaktırmadan, her birimiz kocaman şeyler atlatmışız. Çürük bir jenerasyonun, güçlü çocuklarıyız. Çoğumuz 30 olmadan kronik hastalıklarla yaşamaya alışmışız. Bizi durduramamış, neden duracakmışız! Ne boklar yedik, neler içtik, bak hala burdayız. Hala sabahlara kadar eğlenebilen; eğlenmeyi dinlenmeye tercih eden adamlarız. Başkayız. Belki erken ölürüz ama biz herşeyle başa çıkarız.
Bir de hayallerimiz var, hala peşinden koşuyoruz. Düştüğümüzde bir şey olmamış gibi hızlı hızlı ayağa kalkıp, bir gören oldu mu diye çaktırmadan bakınacağımıza; bir süre yerde kalıp gülüyoruz. Birbirinize 'çok komik düştük olm' diyoruz. Birlikte ağlanacak şeylere, birlikte gülüyoruz. Kalkınca hiç bir şey olmamış gibi koşmaya; kusunca hiçbir şey olmamış gibi içmeye devam ediyoruz. Bu kadar çok koşup nasıl yorulmuyoruz? Nasıl bu kadar çocuk, nasıl bu kadar oyun kalıyoruz? Gerçek hayat bizi itip kakıyor, oramızdan buramızdan çekiştiriyor da, biz oralı olmuyoruz? Bir bildiğimiz var elbet, deyip pis pis gülümsüyoruz. Küçükken ne olmak istediysek hala biraz oyuz. Olamadığımız şeylerden de pişman olmuyoruz. Biz böyle seviyoruz.
Hayatlarımız, küçücük. Bu ara, 30'u büyük bir sayı sanıyoruz, nedense. 30 kadarcık zamanda en zorlarını başarmışız, kimbilir daha neler neler yapacağız, önümüze gelene bin tekme...
Bu yazı da 'hep böyle kalalım' duası işte.
